Scindapsus pstry. Jak uprawiać to pnącze domowe? Nie jest wymagający, ale trzeba mu zapewnić dobre warunki

Scindapsus pstry (Scindapsus pictus) to ładne domowe pnącze. Roślina ma także polską nazwę – ołustek, jednak jest ona prawie nieużywana. Bywa też nazywana epipremnum, bo kiedyś była zaliczana do tego rodzaju roślin.

Uwaga: nie mylmy tej rośliny z innym pnączem o równie zagmatwanej historii nazw, czyli epipremnum (scindapsusem) złocistym. Różni je wygląd liści, ale także – wymagania uprawowe. Botanicznie to również osobne gatunki, a nawet przedstawiciele dwóch rodzajów roślin (pstry ostatecznie zaliczono do rodzaju Scindapsus, a złocisty – do Epipremnum).

Scindapsus pstry jest pnączem, które rośnie w lasach południowo-wschodniej Azji. Jego pędy osiągają do 3 m długości. Ma bardzo ładne liście o ciemnozielonym kolorze, czasem z niebieskawym zabarwieniem. Są one pokryte białosrebrzystym, nieregularnym wzorem. Udział jasnych przebarwień jest różny - od pojedynczych plamek, do przewagi jasnych wzorów. Liście mają sercowaty lub owalny kształt i są ułożone naprzeciwlegle na łodydze, w równych odstępach od siebie.

Scindapsusy mogą też kwitnąć, ale w uprawie domowej zdarza to się bardzo rzadko, a kwiaty nie mają walorów ozdobnych. Roślina wytwarza też korzenie czepne, za pomocą których może wspinać się po podporach.

Najczęściej spotyka się dwie odmiany tego scindapsusa:

• scindapsus pstry Argyraeus (czyli srebrzysty) – jego liście mają srebrzystą obwódkę oraz nieregularne plamki w tym kolorze;
• scindapsus pstry Silver Ann – srebrzyste zabarwienie obejmuje większą część liścia (obwódka rozszerza się na blaszkę), dodatkowo występują jasne cętki.

Scindapsus pstry należy do roślin, którym trzeba zapewnić odpowiednie warunki, bo niezbyt chętnie wybaczają błędy uprawowe. Przede wszystkim lubi, kiedy w pomieszczeniu jest ciepło i panuje w nim wysoka wilgotność powietrza. Jedynie zimą mogą mieć nieco chłodniej, ale z zachowaniem wilgotności. Warto przy nich ustawić nawilżacz powietrza lub postawić doniczkę w szerszym naczyniu wypełnionym wodą i keramzytem lub kamykami, ale tak, żeby roślina nie czerpała tej wody, a tylko korzystała z parowania. Nie stawiajmy scindapsusów w pobliżu kaloryferów, bo zimą będzie przy nich suche i przegrzane powietrze (pracujące grzejniki są zresztą złym sąsiedztwem dla wszystkich roślin doniczkowych).

Poza tym scindapsusom pstrym trzeba znaleźć miejsce jasne, ale takie, żeby słońce nie świeciło wprost na nie.

Te rośliny trzeba dość uważnie podlewać, tak, żeby go nie przesuszyć, ani nie zalewać. Podłoże powinno być wilgotne, a przed kolejnym podlaniem wierzchnia warstwa powinna lekko przeschnąć. Scindapsusy pstre koniecznie muszą mieć przepuszczalne podłoże, a w doniczce musi być odpływ. Ciągle mokre podłoże to prosta droga to tego, by korzenie zgniły.

Zaletą scindapsusów jest łatwość rozmnażania. Wystarczy wiosną ściąć kilkunastocentymetrowy fragment pędu i włożyć go do wody, żeby wypuścił korzenie.

Scindapsus to pnącze i bardzo dobrze rośnie przy różnego rodzaju podporach. Poprowadzony przy stojącej kratce może stworzyć „zielony parawan”. Ale ładnie wyglądają też pojedyncze pędy na linkach przy ścianie. Widać wtedy ładne, regularne ułożenie liści. Równie dobrze scindapsusy prezentują się przy kokosowych palikach, na których tworzą gęstą „kopę” liści.

Jednak pędy scindapsusów pstrych mogą również się zwieszać. Wyglądają wtedy bardzo malowniczo. Można je ustawić na wysokim meblu lub wiszącej doniczce. Ładnie prezentują się w modnych makramowych kwietnikach, czy to wiszących na ścianie, czy pod sufitem. Zbyt długie pędy można przyciąć.

Scindapsusy pstre, jak wszystkie rośliny z rodziny obrazkowatych, zawierają toksyczny sok. Trzeba uważać, żeby na bezpośredni kontakt ze skórą i błonami śluzowymi, bo wywoła podrażnienie (uważajmy, żeby nie dostał się do oczu, nosa lub ust). Zwróćmy też uwagę na dzieci (i zwierzęta domowe), które mogłyby zjeść fragment rośliny.

Scindapsus pstry występuje jako jedna z "pięknych i nowych roślin" w angielskim katalogu sprzedaży z 1882 roku.