Nawierzchnie żwirowe wyglądają ładnie i dobrze komponują się z roślinami, nadając ogrodowi naturalistyczny charakter. Dobrze wykonane i zdrenowane są trwałe, a koszt ich budowy jest zdecydowanie niższy, jak innego rodzaju nawierzchni. Z kruszywa można wykonać nawet podjazd dla samochodu - istotne, by prace były prowadzone prawidłowo.
Nawierzchnie żwirowe - wady i zalety
Żwirowe ścieżki i podjazdy mają wady. W czasie długotrwałych opadów mogą rozmiękać, nawet gdy są prawidłowo wykonane oraz wymagają stałej konserwacji, polegającej na dosypywaniu kruszywa w miarę jego ubywania. Trzeba też systematycznie usuwać z nich chwasty. Raz w roku, wiosną, nawierzchnia żwirowa powinna zostać również ubita lub zwałowana. Ich zaletą, oprócz walorów estetycznych, jest jednak bardzo niski koszt wykonania w porównaniu z nawierzchniami betonowymi, czy drewnianymi i znaczna trwałość, która jednak zależy od prawidłowego doboru kruszyw i poprawności budowy nawierzchni.
Zobacz też: Z czego jeszcze można zrobić ścieżki ogrodowe
Jak wybrać żwir na ścieżkę
Do budowy nawierzchni żwirowych nie należy używać kruszyw o zaokrąglonych ziarnach, gdyż słabo się klinują, a w rezultacie nawierzchnia jest mało stabilna. Ziarna kruszywa powinny mieć jak najostrzejsze brzegi, co gwarantuje, że podczas ubijania dobrze się będą ze sobą klinowały. Z tego powodu do budowy nawierzchni żwirowych nie nadają się kruszywa rzeczne, o zaokrąglonych przez wodę ziarnach. Nawierzchnie żwirowe najlepiej budować z następujących materiałów:
- pospółka - naturalna mieszanina żwiru i piasku,
- żwir - naturalnie pokruszona skała o średnicy ziaren 5-60 mm,
- grys - powstaje w wyniku sztucznego rozdrobnienia skał, oferowany jest w licznych frakcjach o średnicy ziaren 5-25 mm,
- kliniec - powstaje w wyniku rozdrobnienia skał i składa się z ziaren o średnicy 5-25 mm, nie jest frakcjonowany,
- tłuczeń - to grubszy kliniec o średnicy ziaren 25-120 mm,
- miał kamienny - to bardzo mocno rozdrobniona skała o średnicy ziaren do 5 mm.
Grubość nawierzchni żwirowej
Grubość nawierzchni żwirowej należy dobrać w zależności od sposobu jej późniejszego użytkowania i rodzaju gruntu - im bardziej nawierzchnia będzie obciążana lub mniej przepuszczalny jest grunt, tym większa powinna być grubość nawierzchni. Ścieżka przeznaczona jedynie do chodzenia może być dwu lub nawet jednowarstwowa w przypadku przepuszczalnego podłoża. Jeśli będzie po niej jeździł samochód, powinna być wykonana z kilku warstw. Przeciętnie grubość każdej warstwy wynosi 5-30 cm.
Istotną zasadą układania nawierzchni żwirowych jest różnicowanie grubości kruszywa w kolejnych warstwach, dzięki czemu ziarna wzajemnie się klinują, co ma wpływ na trwałość nawierzchni. Każda kolejna warstwa w głąb ziemi powinna mieć większą granulację kruszywa.
Sprawdź: Jak zabezpieczyć i odnowić nawierzchnię z kostki betonowej. Farby i impregnaty
Prawidłowe wykonanie nawierzchni żwirowej
Wykopy pod nawierzchnie żwirowe należy wykonywać z wypukłym profilem poprzecznym, co pomaga odprowadzać wodę deszczową i zapobiega powstawaniu kolein.
- Przed wysypywaniem pierwszej warstwy kruszywa, dno wykopu należy starannie ubić. Jeżeli po nawierzchni będą jeździły samochody, jej brzegi trzeba ograniczyć krawężnikami, w przypadku mniejszych przewidywanych obciążeń wystarczą kamienie, cegła klinkierowa, podkłady kolejowe lub plastikowa taśma.
- Każdą kolejną warstwę kruszywa należy obficie spryskać wodą i dokładnie ubijać zagęszczarką wibracyjną w kierunku od krawędzi nawierzchni do jej środka. Od prawidłowego zagęszczenia kolejnych warstw kruszywa zależy trwałość nawierzchni żwirowych.
- Jako wierzchnią warstwę warto zastosować miał kamienny. Nie należy na tę warstwę używać kruszyw z miękkich skał, jak dolomity, czy marmury, ani pokruszonych cegieł, gdyż materiały te mają niską wytrzymałość, a z czasem ziarna sprasowują się ze sobą, zamieniając się w pył.
- Celem wzmocnienia nawierzchni na każdej kolejnej warstwie kruszywa można rozłożyć 2-3-centymetrową warstwę cementu wymieszanego z piaskiem w proporcjach 1:12 i zmoczyć podłoże wodą, co zamuli przestrzenie między ziarnami. Każda warstwa powinna być zagęszczana tak długo, aż przestanie osiadać pod ciężarem zagęszczarki.
- W przypadku mało przepuszczalnych podłoży istotne jest wykonanie prawidłowego drenażu zapobiegającego zatrzymywaniu wody w nawierzchni żwirowej, a co za tym idzie jej rozmiękaniu. W przypadku średnioprzepuszczalnych gruntów zazwyczaj wystarczy jedynie zwiększyć grubość najniższej warstwy tłucznia.
- Jeżeli grunt jest nieprzepuszczalny, a zatrzymana na podłożu deszczówka nie wsiąka w ziemię przez dłuższy czas, przed układaniem kruszywa trzeba wykonać drenaż z rurek drenarskich zakopanych na głębokości ok. 50 cm. Rury należy prowadzić przy krawędziach i pod osią przyszłej nawierzchni żwirowej. Odpływ można wyprowadzić do studzienki chłonnej, rowu melioracyjnego, czy pobliskiego zbiornika wodnego. Jeśli woda opadowa zbiera się jedynie w zagłębieniu terenu, na którym ma powstać nawierzchnia żwirowa, można w tym miejscu wykopać studzienkę chłonną sięgają do przepuszczalnych warstw gruntu i wypełnić ją kamiennym tłuczniem, co pozwoli na swobodne odpływanie wody.
Zobacz też: Jak wykonać nawierzchnię ogrodową z drewna
bostonik
Mam od zeszłego roku ścieżkę żwirową, z drewnianymi podkładami które stanową od razu stopień. Stopni w sumie jest 6 i ważnym okazało się ich umocowanie w podłożu. W eArmet kupiłem takie dłuższe podpórki do łat które trochę przerobiłem i przykręciłem do podkładów. Co równie ważne okazało się solidne osadzenie krawężników; w moim wypadku były to krawężniki z poz-bruk osadzone na chudy beton. Dzięki temu ścieżka nie zmienia kształtu, kamienie nie rozsypują się poza ścieżkę.