Choroby piwonii. Jak je rozpoznać i zwalczać

Duże, barwne kwiaty piwonii przyciągają uwagę i zachwycają urodą, dlatego rośliny mają spore grono wielbicieli, którzy nie wyobrażają sobie bez nich ogrodu. Piwonie, zwane też peoniami, należą do długowiecznych bylin i zwykle nie sprawiają większych problemów uprawowych, czasami jednak bywają atakowane przez choroby, które odbierają im urodę, mocno je osłabiają, a nawet prowadzą do ich śmierci.

Jedną z najpowszechniejszych chorób piwonii jest szara pleśń. To choroba grzybowa. Odpowiada za nią grzyb Botrytis paeoniae, a jej objawy widoczne są na różnych częściach rośliny. U podstawy łodyg i pędów pojawiają się brunatne, czasem gnilne plamy, płatki kwiatów brązowieją i pokrywają się szarym nalotem, pąki kwiatowe gniją, czernieją i obumierają, a na liściach widoczne są duże, ciemne, często gnilne plamy.

Rozwojowi choroby sprzyja umiarkowanie ciepła, wilgotna pogoda, w czasie której na porażonych częściach rośliny pojawia się wyraźnie widoczny, szary, pylisty nalot.

Chorobie można zapobiegać, ścinając i niszcząc wszystkie porażone części rośliny, systematycznie usuwając opadłe liście oraz ścinając przed zimą liście tuż przy ziemi. Rośliny należy też sadzić niezbyt gęsto, aby umożliwić między nimi swobodny przepływ powietrza.

Pomocne może okazać się też odpowiednie nawożenie, wzmacniające rośliny i zwiększające ich odporność na chorobę. W sezonie wegetacyjnym, gdy objawy choroby są nasilone, dobrze jest też zastosować jeden z aktualnie polecanych na chorobę środków ochrony roślin (np. Switch 62,5 WG, Signum 33 WG, Topsin M 500 SC).

Kolejną powszechną chorobą grzybową piwonii jest plamistość liści, za która odpowiada grzyb Cladosporium paeoniae. Choroba objawia się wyraźnymi, początkowo okrągłymi, brunatno-filetowymi plamami, pojawiającymi się na blaszce liściowej. Z czasem plamy się powiększają, a tkanka wewnątrz nich zamiera, zasycha i wykrusza się. Rozwojowi choroby sprzyja duże zagęszczenie roślin i podwyższona wilgotność powietrza.

Plamistość piwonii nie jest chorobą bardzo groźną, gdyż zwykle nie prowadzi do zamierania roślin, ale może je osłabiać i przyczyniać się do mniej obfitego kwitnienia w kolejnych latach. Pokryte brzydkimi plamami liście szpecą też roślinę i obniżają jej walory ozdobne.

Plamistości można zapobiegać unikając gęstego sadzenia roślin i moczenia ich liści podczas podlewania. Pokryte plamami części rośliny należy wycinać i niszczyć.

Po zauważeniu pierwszych objawów choroby można też zastosować jeden z polecanych na nią preparatów ochrony roślin (np. Topsin M 500 SC, Saprol Hobby Kwiaty - Substral).

Dość szczególną, gdyż dwudomową chorobą piwonii jest natomiast rdza piwonii i sosny, za którą odpowiadają grzyby z rodzaju Cronartium (Cronartium flaccidum _określane też jako Cronartium pini)._

Grzyb ma dość złożony cykl rozwojowy i korzysta z dwóch żywicieli: z roślin zielnych (najczęściej piwonii i ciemiernika wielkokwiatowego) oraz z sosny zwyczajnej. Wiosną i wczesnym latem rozwija się na sosnach, po czym przenosi się na drugiego żywiciela, jakim jest m.in. piwonia. Objawy rdzy na piwoniach mają postać brunatnych, lekko fioletowych plam, pojawiających się na powierzchni liścia w połowie lata. Niedługo potem w miejscu plam na spodniej stronie liścia tworzą się zgrubienia (uredinia) wypełnione zarodnikami (urediniosporami). Późnym latem zgrubienia pękają, uwalniając zarodniki, a na spodniej stronie liści piwonii pojawia się następna postać rozwojowa grzyba (telia) w postaci różowobrązowych, kolumnowych wyrostków, zawierających zarodniki (teliospory). Z nich rozwijają się zarodniki podstawkowe (bazydiospory), które wczesną jesienią przenoszą się na pierwszego żywiciela czyli sosnę, zamykając w ten sposób cykl rozwojowy grzyba.

Aby zapobiec chorobie należy unikać sadzenia piwonii w pobliżu sosen. Kiedy choroba już zaatakuje piwonie, należy wycinać i niszczyć wszystkie jej porażone części oraz zastosować jeden z polecanych preparatów ochrony roślin (np. Scorpion 325 SC). Warto też przyjrzeć się otoczeniu plantacji piwonii i w razie konieczności przenieść rośliny w inne, oddalone od sosen miejsce.